DAMblues #2 festival Damplein Antwerpen (24-06-2023) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photopgraphy info club: DAMBlues info bands: Barrel Aged Moonshine - Lesire/Wouters - 44 Rave - Roland Trio © Rootsville 2023

It’s weekend boys and girls !! En wat doen we dan? Wel ja, festivalleke meepikken. Op deze zeer zonnige zaterdag voerde mijn bluesmobiel mij richting de “koekenstad” voor de tweede editie van Damblues.

Leuk festivalletje dat vorige jaar echter onder een minder goed gesternte was geboren en dit wegens een hele dag miezerige motregen. Jammer eigenlijk, want alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuke namiddag van te maken. De organisatie liet het echter niet aan het hart komen en kwamen alweer met een fijne affiche op de proppen, so be ready for Damblues – the Sequel !

In de Delta van het Schijn, in de moerassen van het Loobroeck, daar leeft de blues. In de kroegen van den Dam twijfelen de tooghangers of hun mojo nog werkt .... Get rhythm when you get the blues en dit in de swamps van Antwerpen en allemaal in een presentatie van Henk Van Der Sijpt !

De eer om de kop eraf te bijten was weggelegd voor Barrel Aged Moonshine. Geen onbekenden voor ondergetekende want ik had deze jongens al een aantal keren live aan het werk gezien en steeds happy huiswaarts gekeerd. De band gaat voor een samensmelten van Blues, Jazz en Rock'N Roll geïnspireerd door onder andere T-Bone Walker, BB King, C.W. Stoneking, Lou Rawls, Colin James of The Fabulous Thunderbirds waarbij ze hun eigenheid nooit verliezen.

Stomende jump blues moet afgewisseld worden met ingetogen slow blues en jazzy instrumentals. Een full blown blues band mét brass section, dat kon alleen maar vuurwerk geven. Even kennismaken met de band die bestaat uit "Big Ben Bullet" Pittoors en Kris "Smokestack B." van Bosstraeten , gekend van Mojo Daemons en verder Paul Verschelden aan de drums, Jos Vermeulen op double bass, Steven Prinsen aan de toetsen, Stef Spiessens op trompet en flugel, Rudi Wouters op tenor en alt-saxofoon .

Met een stevig instrumentaaltje en ‘I’d Rather Drink Muddy Water’ van Lou Rawls gaven de mannen al onmiddellijk hun visitekaartje af. Dan mocht het iets trager met ‘Woman You Must Be Crazy’ en iets later volgde een mooie ‘Going To Chicago’. Verschrikkelijk goed samenspel met een dikke pluim voor de twee blazers. Smooth werd het bij ‘Love Make Me Treats You The Way That I Do’, met alweer een hoofdrol voor de blazers. ‘You Upset me Baby’ was er eentje van BB King.

Alle muzikanten spelen op hoog niveau, brengen een zeer gevarieerde set en de stem van Ben is het cement dat alles aan elkaar bindt. Zelfs Fabian Bennardo was onder de indruk van de muzikale kwaliteiten van de band, en dat resulteerde in een meer dan verdiende bisser met ‘She’s Automatic’. Alweer een fijne prestatie van deze jongens.

“And now for something completely different” zouden ze bij Monthy Python zeggen. Een niet alledaags duo stond geprogrammeerd en niet de minsten. Onder de naam Lesire & Wouters, mochten we Renaud Lesire (gitaar en zang) en Steve Wouters (drums en zang) begroeten. Ik denk niet dat deze jongens nog een introductie nodig hebben, want twee talenten in onze Belgische blueswereld.

Ze werkten samen bij Little Hook. Nu spelen ze in duo. Ze brengen dansbare strakke blues, geïnspireerd door Mississippi Hill Country Blues, Chicago Blues en Delta Blues. Met eigen werk en beïnvloed door R.L Burnside en andere grootheden brengen ze een ‘straight from the heart’ optreden. En voor wie het nog niet mocht weten, de Steve is nog steeds den beste bluesdrummer van “den Dam”. Laat ons even verrast kijken toen ook Fabian “The Lord” Benardo mee het podium opkwam als “special guest”. Ik had het duidelijk in de mot, dit zou vonken geven, en dat bleek ook het geval te zijn. Er werd al direct een ferme “cartouche” afgeschoten met ‘Gone Away’ en ‘Fireman’. Boenk patat! Dit klonk als een klok.

De North Mississippi hillcountry blues heeft geen geheimen voor dit drietal. Rauw en puur en recht voor z’n raap. Me like ! ‘Don’t Let My Baby Ride’ is onversneden. Steve martelt zijn drumstel, Renaud laat zijn slide snerpen en “The Lord” is alweer in stevige doen. Dit is klasse gasten. ‘Wild About You Baby’ klinkt als onversneden Hound Dog Taylor en swingt als de beesten. Geen rustpunt in deze set, van jetje geven is duidelijk de boodschap maar niemand die daar om maalt.

Dan is het tijd voor Burnside met ‘Going Down South’ om uiteindelijk het eindstation te bereiken met ‘Streamline’. Jawaddedadde. Energiek, vol tempo, dit was een optreden om van te genieten. En we kregen nog een toemaatje met een topversie van ‘Just Your Fool’ van Buddy Johnson. Perfect om deze geweldige set af te sluiten, hell yeah!

Met de volgende band, toch wel levende legendes “on stage” met 44 Rave. Legendarisch Belgisch/Nederlands kwartet met Big Dave Reniers, Stan Aarts, Sjang Coenen en Antoni Foscez. Sinds 1999 onafgebroken spanning omgezet in de originele tradities van Blues, Punk en Disceau. Het ging zeker stomen!

En dat deed het zeker en werd het op momenten zelfs wat psychedelic. Veel fans van de band in de dichtste regionen van het podium want Dave gaf serieus van jetje en de ritmesectie stond zo pal als de Kathedraal. Er werd geshaked, met de voeten gestampt en “geheadbanged”, maar mijn ding was het niet. Ik kreeg het er noch warm noch koud van en vond het redelijk eentonig, but hey, wie ben ik ?

De fans hadden de tijd van hun leven op songs als ‘I Don’t Wanna Be Your Dog’ of ‘Tigerpants’, maar mij hadden ze jammer genoeg niet helemaal mee. Zoals ze zeggen: “non est disputandum de gustibus et coloribus”

Afsluiten werd gedaan met een levende legende, ik noem de heer Roland Van Campenhout, aangekondigd onder de noemer Roland Trio. Wie zijn twee andere kompanen waren, zouden we snel ontdekken. Roland is iedere muziekstijl meester, gaande van blues en jazz naar ethno tot psychedelic. Zelf deelt hij zijn oeuvre in als ‘Ethno-Pop-Folk’ .

Roland begon met een skiffle-groep. Tegen het einde van de jaren ’60 ging hij op zoek naar zijn roots in de blues. Later gaat hij de experimentele tour op.  Voor mij persoonlijk soms iets te veel, maar als hij de blues speelt, blijft hij toch een hele grote mijnheer.

“Ik ken wel wat fijne muzikanten in Antwerpen, dat wordt fun!”, volgens Roland zelf. Benieuwd welke muzikanten hij meebrengt ….. Het kon wel tellen want we zagen harmonicavirtuoos Steven De Bruyn zijn “gear” opstellen maar het was lang wachten op de derde man. Uiteindelijk kwam die net voor aanvang optreden opdagen en het bleek te gaan om Nicolas Mortelmans, die zich zou ontfermen over de cajon en de sitar.  Toen dacht ik “als dat maar goed komt”. Met zijn ondertussen welbekende grap “ we zijn de psychedelic Everly Brothers” kondigde Roland zichzelf aan en liet Henk geen tijd om zijn voorbereidde tekst te laten horen.

Het trio ging van start met ‘If I Had My Fun’ waar Steven De Bruyn al onmiddellijk zijn kunde op de harmonica tentoon spreidde en dat werd gevolgd door het fijne ‘Mr Jelly roll Baker’. Nicolas haalde toen de sitar boven en weerklonk een wel heel klagende ‘In My Blood’. Beetje gemengde gevoelens bij dit optreden maar dat is dikwijls zo bij Roland. Persoonlijk heb ik hem liever als hij echt de pure blues speelt, maar ja, een mens heeft niet te kiezen nietwaar. Nog verder in de set ‘Coming Home Again’ en een wel heel knappe versie van ‘St James Infirmary’ en dat maakte toch een heel pak goed.

Tijd om huiswaarts te keren, met onderweg een politiecontrole waar ik in het fameuze “zakje” mocht blazen maar natuurlijk volledig safe, wat had u gedacht?
Het was een mooie dag geweest, voor ieder zijn “meug” zoals ze zeggen. Het mooie weer was van de partij en alles was perfect geregeld, waarvoor een dikke pluim op de hoed van deze sympathieke organisatie en ik zou zeggen op naar volgende jaar ! Cheers guys !

Marcel